Βέιλ, Σιμόν

I

(Simone Weil, Γαλλία 1909 – Άσορντ Κεντ, Αγγλία 1943). Γαλλίδα φιλόσοφος και συγγραφέας. Σπούδασε φιλοσοφία, κλασική φιλολογία και φυσική. Εργάστηκε αρχικά ως καθηγήτρια φιλοσοφίας σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης της Γαλλίας και κατά τη διετία 1934-35 στην αυτοκινητοβιομηχανία της Ρενό, ως εργάτρια. Στη συνέχεια πήγε στην Ισπανία και πολέμησε στον εμφύλιο πόλεμο, αφού εντάχθηκε μαζί με πολλούς άλλους πνευματικούς ανθρώπους όλου του κόσμου στις Διεθνείς Ταξιαρχίες των δημοκρατικών. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής κατέφυγε αρχικά στο Μαρόκο και στη συνέχεια στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, όπου ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, εργαζόμενη στο γραφείο Ελεύθερη Γαλλία. Έχοντας μεγαλώσει σε φιλελεύθερο εβραϊκό περιβάλλον, δεν δίστασε να στραφεί προς τον χριστιανισμό στα τελευταία χρόνια της ζωής της. Άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο, που εκδόθηκε μετά τον θάνατό της. Έργα της: Υπερφυσική γνώση (1949), Η κατάσταση των εργατών (1951), Η ελληνική πηγή (1953) κ.ά.

II

(Simone Veil, Γαλλία 1927 –). Γαλλίδα πολιτικός, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1979-82). Εβραία στην καταγωγή, είδε σε μικρή ηλικία να εξοντώνονται στο Άουσβιτς τα μέλη της οικογένειάς της (επέζησε η ίδια και η αδελφή της). Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες. Το 1974 διορίστηκε υπουργός Υγείας και πέντε χρόνια αργότερα εξελέγη ευρωβουλευτής και έγινε η πρώτη πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Το όνομα της Β. είναι αρκετά γνωστό στη χώρα μας, ίσως περισσότερο από τη διάσημη και προγενέστερη συνώνυμή της, μάλλον επειδή συνέπεσε η είσοδος της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα με τη δική της προεδρία στο Ευρωκοινοβούλιο, και μάλιστα σε μια εποχή που πρόεδρος της Γαλλίας ήταν ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, κατεξοχήν φιλικά διακείμενος στη χώρα μας και στον τότε πρόεδρο της δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, και, κατά κάποιον τρόπο, εγγυητής της ένταξης της χώρας μας. Η Β. έχει τιμηθεί από τη χώρα μας.